امشب صــدای نــالــۀ، مــولا نـیــامــد            تنهای شهــر خویش در صحــرا نیـامد

امشب تمــام نخــل های کــوفه مُــردند            آب از ســرشک دیــدۀ مولا نخــوردند

امشب به هر ویران سرا با اشک خونین            طفل یتیمی سفــره ای را کرده رنـگین

ای نخل ها معشوق صحـرا را ندیــدید            ای چــاه ها آیا صــدایش را شـنـیـدیـد؟

بیمار درد و غم، طبیبت را چه کردی؟            ای پیر نــابینا، حـبـیبت را چه کردی؟

ای با خبــر از درد خـاموشــان کجائی؟            ای مشعــل بــزم فرامــوشان کـجــائی؟

امشب به چاه کــوفه دادت را نگـفـتـی            حــتــی اذان بــامــدادت را نــگــفــتـی

فزت و رب الکعبه ات در گوش مانده            امشب چــراغ مسجدت خــاموش مانده

افــلاکیــان ذکر علــی با هــم گــرفتـند            مرغــابیان هم تا سحــر ماتــم گــرفتند

طفلی که دیشب تا سحـرگـاهان نخـفـته            ویرانه را با اشک خــونین تـرک گفته

از هر کسی جویای احوال تو می گشت            در کوچه های کوفه دنبال تو می گشت

کامش گرسنه جان پــاکش از بـدن سیر           در دست های خالی اش ظرفی پر از شیر

رنگش چو مهتاب شب از صورت پریده            درظرف شیرش گشته جاری اشک دیده

او پشتِ در پیوستــه با تو راز میـکرد            تو مــرغ روحت از بدن پرواز میکرد

دردا که از فرق تو خون بر خاک دادند           پیشــانیت را تا به ابــرو چــاک دادنــد

اعمــال صبــح قــدر را آغــاز کــردند           از فــرق خــونین تو قــرآن باز کـردند

با آنهمه خــوبی که عمـری از تو دیدند           سرو قدت را از ستم در خــون کشیدند

در سجــده حقت را ادا کــردند افسوس            فــرق منیرت را دو تا کردند افـسـوس

آهت شــرر بر قلب سنگ خـاره میزد            خــون از سر نــورانیت فـوّاره میــزد

ای کشته در محراب از فــرط عـدالت            خــوش بر شما دادند پــاداش رســالت

از تیغِ زهـر آلوده و از ضرب سیــلی            روی تو گلگون، روی زهرا گشت نیلی

روزی که با هم در سقـیـفـه عهد بستند            فرق تو و پهلــوی زهــرا را شکـسـتند

تشییــع تو تـشییــع زهــرا شد شبــانــه            هم دفــن تو هم دفــن او شد مخـفـیــانه

این راز در دامان صحــرا بود مخـفی            هم دفن تو هم دفـن زهــرا بود مخــفی

قبر تو ای تا صبــح روز حشر مظلوم            آخــر برای دوستـانت گــشت معــلــوم

دردا که یــاران عــقــدۀ دل وانکــردند            چون قبـر زهــرای تو را پیــدا نکردند

اینک زجا خیز و به جسم شیعه جان ده           آن تـربـت گــم گشته را بر ما نشان ده